نخستین راه، استمرار و مداومت است.
مداومت بر عمل، تشنگی می‌آورد.
پیوسته مشغول عملی بودن، سبب می‌شود کم‌کم آن عمل رخ نشان دهد و با نورش، انسان را مجذوب خود کند، تا جایی که جان او شعله‌ور می‌شود و سراسر هستی‌اش ذاکر می‌گردد.
در این مرحله دیگر (ذکر) فقط زبانی نیست، بلکه انسان حقیقتا و با قلب خویش ذاکر خداوند است.

🏷 برگرفته از کتاب “جرعه‌هایی از زلال معنویت” اثر آیت‌الله یزدان‌پناه