دست‌کم یکی از نمازهای واجب را، در آغاز با اندکی توجه باطنی همراه کنید؛ هر چند کوتاه باشد. و این کار را هر روز و هر بار تکرار کنید که به مرور این توجهات باطنی و این حضور قلب در نماز وسعت می یابد.
این که انسان احساس کند در پیشگاه خداوند سبحان و رو به سوی حق ایستاده است و سپس تکبیره الاحرام بگوید، توجه باطنی است.
اگر در آغاز نماز این توجه را نداشت، در اثنای نماز چنین کند و اگر این هم میسر نشد، در انتهای نماز و در تعقیبات.
اگر نتوانست حالتی از بی بهره بودن و مغبون بودن بدست می آورد که همین هم بهره قابل توجهی است.

🏷 برگرفته از کتاب “جرعه‌هایی از زلال معنویت” اثر آیت‌الله یزدان‌پناه